110. Anong kaloob kaya nitong nagagapos
Ngayong nasa harap ng dalawang hayop
Na ang balang ngipi�t kuko�y naghahandog
Isang kamatayang kakila-kilabot!
111. Di ko na masabi�t luha ko�y nanatak
Nauumid yaring dilang nangungusap
Puso�y nanlalambot sa malaking habag
Sa kaawa-awang kinubkob ng hirap.
112. Sinong di mahapis na may karamdaman
Sa lagay ng gapos na kalumbay-lumbay
Lipos ng pighati saka tinutunghan
Sa laman at buto niya ang hihimay.
113. Katiwala na nga itong tigib sakit
Na ang buhay niya�y tuntong na sa guhit
Nilagnat ang puso�t nasira ang boses
Di na mawatasan halos itong hibik.
114. �Paalam Albanyang pinamamayanan
Ng kasamaa�t lupit, bangis, kaliluhan
Akong tanggulan mo�y kusa mang pinatay
Sa iyo�y malaki ang panghihinayang.
115. �Sa loob mo nawa�y huwag mamilantik
Ang panirang talim ng katalong kalis
Magkaespada kang para ng binitbit
Niring kinuta mong kanang matangkilik.
116. �Kinasuklaman mo ang ipinangakong
Sa iyo�y gugulin niniyak kong dugo
At inibig mo pang hayop ang magbubo
Sa kung itanggol ka�y maubos ang tumulo.
117. �Pagkabata ko na�y walang inadhika
Kundi paglilingkod sa iyo�t kalinga
Di makailan kang babal-ing masira
Ang mga kamay ko�y siyang tumimawa.
118. �Dustang kamatayan ang bihis mong bayad
Datapwa�t sa iyo�y nagpapasalamat
Kung pakamahali�t huwg ipahamak
Ang tinatangisang giliw na nagsukab
119. �Yaong aking Laurang hindi mapapaknit
Ng kamatayan man sa tapat kong dibdib
Paalam bayan ko paalam na ibig
Magdarayang sintang di manaw sa isip.
120. �Bayang walang loob, sintang alibugha
Adolfong malupit, Laurang magdaraya
Magdiwang na ngayo�t manulos sa tuwa
At masusunod na sa akin ang nasa.
121. �Nasa harap ko na ang lalong marawal
Mabangis na lubhang lahing kamatayan
Malulubos na nga ang iyong kasam-an
Gayon din ang aking kaalipustaan.
122. �Sa abang-aba ko! Diyata, O Laura
Mamatay ako�y hindi mo na sinta
Ito ang mapait sa lahat ng dusa
Sa akin ay sinong mag-aalaala?
123. �Diyata�t ang aking pagkapanganyaya
Di mo tatapunan ng katulong luha!
Kung yaring buhay ko�y mahimbing sa wala
Di babahaginan ng munting gunita?
124. �Guni-guning ito�y lubhang makamndag
Agos na, luha ko�t puso�y maaagnas
Tulo, kaluluwa�t sa mata�y pumulas
Kayo, aking dugo�y mag-unahang matak.
125. �Nang matumbasan ko ng luha ang sakit
Nitong pagkalimot ng tunay kong ibig
Huwag yaring buhay ang siyang itangis
Kundi ang pagsintang lubos na naamis.�
Nang Makita ni Florante ang dalawang hayop ay noon noya nasabi sa sariling katapusan nan g kanyang buhay kaya�t tuluyan nang nagpaalam sa pinakamamahal na baying Albanya. Nanambitan at tinawag din ni Florante ang kanyang mahal na ama at humihingi ng awa sa gitna ng kanyang pagaalala sa masasayang nagdaan ng kanilang buhay. Nagpaalam siya sa kasintahan si Laura na pinaniniwalaan niyang nagtaksil sa kanilang pag-ibig, nagpaalam din siya sa malupit na si Konde Adolfo na umagaw ng trono at sa puso ng babaing pinakaiibig. Higit sa lahat ay nagpaalam siya sa baying kanyang ipinagtanggol sa digmaan na ngayon ay magdiriwang dahil sa kanyang sinapit. Ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pagdaramdam ay namumutawi pa rink ay Florante ang labis na pag-ibig kay Laura at sa kanyang baying tinubuan.
Handa ka na ba para sa mga PAGSASANAY? Kung handa ka na, pindutin ito
